Cukrzyca typu I jest chorobą, w której dochodzi do całkowitego zniszczenia komórek wysp trzustkowych, które odpowiedzialne są za produkowanie insuliny (insulina jest hormonem, który odpowiada za obniżenie poziomu glukozy we krwi w momencie gdy jej poziom ulega zwiększeniu, np. po posiłku). Efektem zniszczenia tych komórek jest utrata zdolności do wydzielania insuliny przez trzustkę. Na cukrzycę typu I może zachorować osoba w każdym wieku, jednak po trzeciej dekadzie życia rozwój choroby zazwyczaj jest powolny (w stosunku do cukrzycy, która zaatakuje w wieku młodzieńczym), a objawy mniej dokuczliwe. Do najczęstszych objawów choroby można zaliczyć: pojawienie się w moczu glukozy, ciągła senność i zmęczenie oraz oddech o zapachu acetonu (bardzo charakterystyczny i unikalny objaw). Obecnie jedynym sposobem leczenia tego typu cukrzycy jest podawanie insuliny droga zewnętrzną. W tym celu stosuje się wstrzyknięcia podskórne. Koniecznością dla pacjenta dotkniętego cukrzycą jest objęcie go stałą opieką lekarza diabetologa i dietetyka.

Cukrzyca typu II zwana jest również cukrzycą insulinoniezależną. Według danych WHO, ten typ cukrzycy występuje u 80% chorych. Cukrzyca typu II zwana jest chorobą cywilizacyjną z powodu powiązania częstości jej występowania z trybem życia i nawykami żywieniowymi człowieka. U ludzi z nadwagą prawdopodobieństwo wystąpienia tej jednostki chorobowej rośnie nawet czterokrotnie w stosunku do osób utrzymujących prawidłową wagę. Trzustka pacjentów dotkniętych chorobą produkuje niewystarczającą ilość insuliny (hormonu, który odpowiedzialny jest za regulację poziomu glukozy we krwi), na domiar tego, może wystąpić zjawisko insulinooporności – gdy organ potrafi wyprodukować potrzebną ilość hormonu, ale organizm na niego nie reaguje. Niepokojącymi sygnałami, mogącymi sugerować chorobę są: osłabienie, uczucie zmęczenia, kurcze mięśni oraz przedłużające gojenie się ran. Cukrzyca typu II, jest uważana za chorobę podstępną – przez długi okres może nie dawać żadnych konkretnych objawów, a w tym czasie, poprzez zwiększony poziom cukru we krwi uszkadzane są narządy wewnętrzne.